Efekt Motyla

Efekt Motyla
バタフライ効果

Gray spojrzał na niebo gdzie słońce dumnie wisiało nad Magnolią, kąpiąc ją w swoim gorącym blasku. Brunet czuł, że ma już sucho w ustach, jednak jego część w pokazach będzie trwała jeszcze jakieś dwadzieścia minut. Tyle właśnie pozostało do chwili, w której będzie mógł zrzucić z siebie ubrania, które według niego były po prostu śmieszne. 

W dodatku tak beznadziejnie swędzą! - pomyślał wyciągając dłonie przed siebie. 

- Magia Tworzenia: Lodowy Smok! - krzyknął, a z granatowych kręgów nad jego dłońmi zaczęła wyłaniać się postać lodowego smoka, co wywołało salwy podziwu tłumów. Lecz nawet mimo tego usłyszał jak Luvia woła jego imię, będąc dwie platformy za nim. Skrzywił się lekko jednak na jego twarzy po chwili pojawił się uśmiech skierowany do zafascynowanej widowni, która z najwyższym skupieniem oglądała poczynania lodowego tworu. Jednakże część ludzi już zaczęła podziwiać maga za nim.

Kątem oka dostrzegł jak Laxus przygląda mu się z lekkim politowaniem. Blondyn w przeciwieństwie do Greya miał na tyle szczęścia by wykręcić się od brania udziału w festiwalu. Grey poczuł naglę niesamowitą ochotę by mu przyłożyć.

~ * * * ~

Siedmiolatek nadął policzki, kiedy to jego mama wyszła z pokoju, a do jego szarych oczu napłynęły łzy. Chłopiec już od miesięcy czekał na ten festiwal, jednak szczęście go opuściło. Zachorował już w sam poniedziałek, a do tej pory nie wyglądał jakby w niedługim czasie miał wyzdrowieć. Sięgnął po chusteczkę czując jak na nowo zaczyna mu cieknąć, kiedy to słyszy jak coś uderza w okno. Przerażony upuścił materiał i spojrzał na widok za szybą.

Ciemne chmury pokryły jeszcze nie tak dawno szafirowe niebo, a z obłoków, co jakiś czas wylatywały błyskawice. Przerażony tym widokiem pisnął, lecz po chwili jego ciekawość zwyciężyła nad strachem. Zapomniał o cieknącym nosie, gorączce i osłabieniu, jakie chwilę temu mu towarzyszyło.

Przylgnął do szyby, a jego srebrne oczy rozszerzyły się, gdy zobaczył jak chmury zaczynają nienaturalnie się poruszać. Na początku powoli, jednak z każdą chwilą obłoki przyśpieszały tworząc coś na znak tornada jednak takowego nie było. Słyszał krzyki rodziców, którzy chowali rzeczy do domu bojąc się, co może się z nimi stać.

Srebrne oczy na nowo skoncentrowały się na punkcie, który z niewiarygodną szybkością zaczął spadać z nieba. Lecz nie tylko on przyglądał się temu zadziwiającemu zjawisku, jego rodzice, jako iż byli bliżej z łatwością mogli zobaczyć długie czarne włosy, czy nieprzytomną postać.

Jej ciało im bliżej znajdowało się ziemi tym szybciej spadało i na nic w tej chwili zdałoby się biadolenie czy modły, tego nikt nie mógł zatrzymać, a zwłaszcza para biegnąca w stronę dziewczyny.

            Wiatr, który jeszcze chwilę temu igrał z potężnymi na swój wiek drzewami jakby opuściły nagle siły, a jego pozostałości delikatnie muskały wszystko dookoła.

To była sekunda, a brunetka uderzyła z całą mocą w ziemię. Z jej ust dało się słyszeć cichy jęk nim zemdlała.

            - Hibiki, szybko! Trzeba ja zabrać do domu!

 _____________

Przyznaję, mogło to trochę zanudzić, jednak od czegoś trzeba zacząć, prawda? Jednak to chyba jeden z niewielu (a przynajmniej w moich planach) tak nudnych rozdziałów.